Dihotomija Marsove topografije je iznenađujuća: sjeverne ravnice izravnane lavom se pomjeraju suprotno od južnih visija izrovanih rupama i kraterima kao posljedica udara kometa u prošlosti. Marsova površina, kao što se vidi sa Zemlje, je dosljedno podijeljena na dvije vrste površina, s različitim albedom. Bljeđe ravnice prekrivene prašinom i pijeskom bogatim crvenkastim željezovim oksidima su se nekada smatrali Marsovim "kontinentima" i data su im imena kao Arabia Terra (Zemlja Arabija) i Amazonis Planitia (Amazonski bazen). Tamni oblici su se smatrali morima, odakle i potiču njihova imena kao Mare Erythraeum (Eritrejsko more), Mare Sirenum (Sirensko more) i Aurorae Sinus (Zaliv Aurora). Najveci tamni oblik koji se moze vidjeti sa Zemlje je Syrtis Major (Velika Sirtida).

Marsove polarne kape sadrže zamrznutu vodu i ugljik dioksid. Ugasli vulkan, Olympus Mons (Planina Olimp), je najveća planina u Sunčevom sistemu čija visina iznosi oko 27 km. Nalazi se u pustom planinskom predjelu zvanom Tharsis (Tarzis), koja sadrži nekoliko velikih vulkana. Postoji još nekoliko manjih planina na Marsu ali je Olympus Mons najimpresivniji. Mars ima i najveći sistem kanjona u sunčevom sistemu koji je poznat pod imenom Valles Marineris (Marinerova dolina) ili Marsova brazda, koja je duga oko 4000 km i duboka oko 7 km. Također je i izbrazdan mnoštvom udarnih kratera. Najveći od njih je impaktni bazen Hellas (Helada), prekriven svijetlim crvenim pijeskom.
Radna grupa za nomenklaturu planetarnih sistema Internacionalne Astronomske Unije ima pravo imenovanja oblika Marsovih povrsina.

Kada je u pitanju Marsova kartografija važno je pomenuti sljedeće značajne pojmove:
Nulti nivo. Pošto Mars nema okeana pa samim tim ni 'morskog nivoa', mora se definisati površina nultog nivoa ili površina osnovne gravitacije. "Podatak" je odabran da odgovara pravcu gdje je atmosferski pritisak jednak 610 Pa (6,1 mbar), što čini prosječno 0,6% Zemljinog površinskog atmosferskog pritiska.

Nulti meridijan. Marsov ekvator je definisan njegovom rotacijom, ali je specificirana i lokacija njegovog primarnog meridijana, kao što je to slučaj sa Zemljom, prema izboru proizvoljne tačke koju su prihvatili kasniji posmatrači. Njemački astronomi Wilhelm Beer i Johan Heinrich Mädler su odabrali malu kružnu oznaku kao referentnu tačku kada su pravili prvu sistematsku kartu Marsovih predjela 1830. - 1832. godine. Godine 1877. njihov prijedlog je usvojio italijanski astronom Giovanni Schiaparelli (Đovani Skjapareli) kao primarni meridijan dok je radio na svojim znamenitim kartama Marsa. Nakon što je svemirska letjelica Mariner 9 pribavila obimni broj fotografija Marsa 1972. godine, mali krater (kasnije nazvan Airy-0), a koji se nalazi u Sinus Meridianiju ("Srednjem zalivu" ili "Meridijanskom zalivu") duž Beer-Mädlerove linije, je odabrao Merton Davies (Merton Dejvis) iz RAND korporacije da pribavi što precizniju definiciju 0,00 longitude kada je uspostavio kontrolnu tačlu geografske mreže.

Tweet

Tweet